و باز رويا

لب بر لب زني مو بور بود

و من نگاه ميكردم

گفتم چه ميكني من اينجام

گفت مگر نميبيني ديگر وجود ندارم

.

.

و بدين گونه يك سال گذشت

نرگس

اينجا مينويسم حرفي را كه نبايد بگويم

اينجا مينويسم تا كسي نخواند و نداند

گلها زيبايند، آسمان آبيست

چشمان دخترك، خنده پسرك

.

.

تصويري سياه

تصويري وهم آلود

ابرهاي سياه

ابرهاي وهم الود

و من

كه گيسوان او را دور دستانم ميپيچم

و او را بر زمين ميكشم

و خرخره اش را ميجوم

.

.

ميفهمم كه چگونه بره اي گرگ ميشود

ميفهمم كه چگونه زني وحشي و سرگردان ميشود

ميفهمم كه جنايت ريشه در چه دارد

درد ميكشم

درد ميكشم

دستانم را در آغوش ميگيرم

.

.